Του Σπύρου Σιδέρη
Έναν Παράδεισο που τον έχουμε δίπλα μας κι όμως τον απαξιώνουμε. Κι έρχονται κάτι τέτοιες μέρες να μας τον υπενθυμίζει η ίδια η Φύση.
Χρόνια τώρα ζω σε πόλεις. Μικρότερες ή μεγαλύτερες δεν έχει σημασία, γιατί η μορφή της πόλης δεν διαφοροποιείται με το μέγεθος αλλά με την δομή της και τον τρόπο που είναι χτισμένη, κακέκτυπο συνήθως της πρωτεύουσας.
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο θα πρέπει ο άνθρωπος να ζει στις πόλεις και όχι στα χωριά; Τι παραπάνω μπορεί να δώσει μια πόλη που δεν μπορεί να το προσφέρει το χωριό;
Πολλά θα μου πείτε. Δεν έχει νοσοκομείο, δεν θα έχουν όλα τα χωριά σε λίγο σχολεία, δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει ζωή, άρα και μέλλον για τους νέους ανθρώπους. Είναι αυτή όμως η πραγματικότητα;
Η εξέλιξη της τεχνολογίας και το μίκρεμα των αποστάσεων νομίζω ότι αυτά τα προβλήματα τα ξεπερνάνε. Ποιος δεν θα μπορεί για παράδειγμα να μετακινηθεί σε μικρό χρονικό διάστημα από του Κλινδιά, στον Πύργο ή στο Γούμερο ή στο Κατάκολο; Να πάει δηλαδή στο γιατρό, στο σχολείο ή στην θάλασσα να απολαύσει το μπάνιο του ή ένα ουζάκι.
Γιατί τις γιορτινές μέρες αυτές όλοι περνάμε υπέροχα στο χωριό; Δεν πρόκειται να μας συμβεί κάτι αυτές τις μέρες ή απλά διώχνουμε από το μυαλό μας τις μαύρες σκέψεις;
Δεν νομίζω ότι συμβαίνει αυτό. Απλά δεν το σκεφτήκαμε ποτέ σοβαρά πως να οργανώσουμε τη ζωή μας σε έναν τέτοιο χώρο, που έχει πολλά περισσότερα να μας προσφέρει απ’ ότι μια πόλη.
Μια απόφαση είναι όλα. Διαβάζω και χαίρομαι με όλα αυτά τα νέα παιδιά, που παίρνουν τις οικογένειες τους από την Αθήνα ή τις άλλες πόλεις και γυρνάνε να μείνουν στα χωριά τους. Δίνουν ξανά ζωή σε τόπους ξεχασμένους. Κι απ’ όσο γνωρίζω κανείς δεν το έχει μετανιώσει.
Για φανταστείτε τον Άγιο Βασίλειο στου Κλινδιά να σφύζει από ζωή κάθε Κυριακή. Να ακούγονται τα γέλια των παιδιών από τα παιχνίδια τους στο προαύλιο του. Να ακούγονται τα πούλια από το τάβλι στα καφενεία, οι ξερές από την δηλωτή και τα «στην υγειά μας» από τα καφενεία. Να ακούς κάθε μέρα δεκάδες καλημέρες και να εισπράττεις δεκάδες χαμόγελα.
Ε εμένα μου φτιάχνει την διάθεση αυτή η καθημερινότητα. Με προκαλεί να ζήσω σε έναν Παράδεισο σαν κι αυτό. Και δεν με νοιάζει το όνομα, αν είναι Κλινδιά, Αγια Άννα, Πεύκη, Φολόη ή όπως αλλιώς λέγεται. Μ’ αρέσει να λέω καλημέρα Γιώργη, καλημέρα Αθηνιά και να ακούω... καλημέρα Σπύρο.
Μπορούμε να κάνουμε τον τόπο μας και πάλι Παράδεισο, να είναι κάθε μέρα Πασχαλιά, αρκεί να το θελήσουμε.
ΥΓ: Xρόνια Πολλά, με υγεία και ανάταση ψυχής.