... στην κατάργηση των διακρίσεων στο χώρο της εργασίας, και στην προστασία της μητρότητας. Δυστυχώς όμως απομένουν πολλά να γίνουν και οι γυναίκες εξακολουθούν να συμπεριλαμβάνονται στις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, και να πλήττονται περισσότερο από την ανεργία, καθώς δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στην αγορά εργασίας με τους άντρες.Μάλιστα οι γυναίκες στην Ελλάδα αμείβονται κατά 22,2% χαμηλότερα από τους άνδρες καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους, έναντι του 17,5% κατά μέσο όρο στην ΕΕ σύμφωνα με στοιχεία της EUROSTAT. Οι χαμηλότεροι μισθοί σημαίνουν και χαμηλότερες συντάξεις, για το λόγο αυτό ο κίνδυνος για τις ηλικιωμένες γυναίκες να περιπέσουν σε ένδεια και φτώχεια είναι μεγάλος.Πράγματι τα στοιχεία της EUROSTAT αναφέρουν ότι το 22% των γυναικών άνω των 65 ετών κινδυνεύει από φτώχεια ενώ για τους άνδρες το αντίστοιχο ποσοστό είναι 16%.
΄Ετσι σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής επιτροπής μια γυναίκα αμείβεται κατά 17,5% λιγότερο από ένα άνδρα, ώστε να έχουμε το εξής παράδοξο: μια γυναίκα να χρειάζεται 418 ημέρες το χρόνο για να έχει ανδρικό μισθό. Επίσης η ανισότητα αντανακλάται και στις διευθυντικές θέσεις ώστε να έχουμε μόλις το 3% των γυναικών να προΐστανται σε υψηλόβαθμες διευθυντικές θέσεις στην ΕΕ. Και βεβαίως έχει επιδεινωθεί η γυναικεία ανεργία και λόγω της παγκόσμιας κρίσης μα και της κρίσης που περνάει ο τομέας των υπηρεσιών στην αγορά εργασίας που θεωρείται το εργασιακό προπύργιο των γυναικών, αλλά και γενικότερα εξαιτίας του γεγονότος ότι οι γυναίκες αποτελούν ένα ευάλωτο ή ευπαθές τμήμα του πληθυσμού στην εργασία. Αυτή η μεγάλη κρίση πρέπει νααποτελέσει μια ευκαιρία για να δούμε την αποτυχία μας ως ευρωπαϊκή κοινωνία να προχωρήσουμε την ισότητα ανδρών και γυναικών, νέων και μη προνομιούχων στην εργασία.Είναι καιρός για νέες προσεγγίσεις, για τη μετάβασή μας σε νέους οικονομικούς τομείς.Ένα καλό εργαλείο για τη δύσκολη συγκυρία που βρισκόμαστε στην Ηλεία και στη Δυτική Ελλάδα που οι δείκτες της ανεργίας είναι υψηλοί, και για τη γυναίκα ακόμη υψηλότεροι για την ενίσχυση της γυναικείας και νεανικής απασχολησιμότητας, αποτελεί το εναλλακτικό μοντέλο οικονομίας, το μοντέλο της κοινωνικής οικονομίας-επιχειρηματικότητας καθώς και οι συνεταιρικές μορφές οργάνωσης, παράλληλα με τη συμβατική οικονομία της αγοράς.Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο ανάπτυξης 9.000.000 άνθρωποι στην Ευρώπη έχουν εργασία, αποδίδοντας συγχρόνως στις τοπικές κοινωνίες κοινωνικές υπηρεσίες που αδυνατεί το κεντρικό κράτος να παρέχει. Είναι καιρός πια και για τη Ελλάδα. Διατσέντα Φανού Φουσκαρίνη καθηγήτρια, πρώην Νομαρχιακή σύμβουλος