Να μη βουλιάξουμε «στο σκοτάδι της εθνικής κατάθλιψης» και απελπισίας
αλλά ούτε και να θεωρείται σαν μια ηρωική πράξη του παρελθόντοςΤο Πολυτεχνείο είναι ο φωτεινός φάρος και ο συνδετικός κρίκος των αγώνων του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί, οι πρωτομάχοι νέοι που θερίστηκαν από τα ξενοκίνητα τανκς των συνταγματαρχών, θυσιάστηκαν για μια πατρίδα ανεξάρτητη με τον λαό κυρίαρχο στον τόπο του.
Η εξέγερση των χιλιάδων νέων, φοιτητών και μη, μετέδωσε στη χώρα μηνύματα αγωνιστικής διεκδίκησης για την ελευθερία και τα δημοκρατικά ιδεώδη, όπως η ισονομία και η ισοπολιτεία. Μηνύματα που, τότε, συνοψίστηκαν στις λέξεις: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Σήμερα, 37 χρόνια μετά, μηνύματα που τότε εκφράστηκαν για πρώτη φορά αποκτούν εκ νέου νόημα, προσλαμβάνοντας ένα νέο, πλην όμως εξίσου σημαντικό περιεχόμενο. Η σημερινή γενιά των νέων, μέσα σε ένα περιβάλλον απογοήτευσης, πιάνει ξανά το νήμα από την αρχή. Προσηλωμένη στα δημοκρατικά ιδεώδη, καλείται να μετουσιώσει σε πράξη τα οράματα εκείνης της εποχής και να μη βουλιάξει «στο σκοτάδι της εθνικής κατάθλιψης» και απελπισίας.
Η Ιστορία, άλλωστε, έχει καταδείξει πως οι κοινωνικοί αγώνες έχουν συνέχεια, δε σταματούν ποτέ, και όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απελπιστεί.