Του Χρήστου Βορλόκα
...μιλούσε στον δημοσιογράφο, μέσα στο λυόμενο που μόλις είχε εγκατασταθεί με τη σύζυγό του, στη Μάκιστο. «Φοβάμαι ότι από εδώ θα με 'βγάλουν’, δεν θα προλάβω να δω έτοιμο το σπίτι μου», είπε στην κάμερα με το γνωστό μελαγχολικό ύφος των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Όπου η έκφραση «θα με βγάλουν» παραπέμπει στην «έξοδο», ή «ξόδι», όπως λέγεται αλλιώς η κηδεία.Ο φόβος του, δυστυχώς, επαληθεύτηκε. Πέθανε μερικούς μήνες μετά. Πλήρης ημερών αλλά κενός ελπίδας. Δεν τον «έβγαλαν» από το σπίτι του, αλλά από το κοντέινερ που κατοικούσε προσωρινά. Δυστυχώς, δεν ήταν ο μόνος. Και άλλοι ηλικιωμένοι πυρόπληκτοι «έφυγαν» με τον ίδιο καημό. Σιγά σιγά, πάντως, τα σπίτια στα πυρόπληκτα αποκαταστάθηκαν, ελάχιστοι ίσως να κατοικούν ακόμη σε κοντέινερς, όμως οι πυρόπληκτες περιοχές παραμένουν στοιχειωμένες, με τις πληγές ακόμα ανοιχτές.Τρία και πλέον χρόνια από την πύρινη συμφορά ο τόπος παραμένει γκρίζος. Αδειάζει από ανθρώπους κι από ελπίδα. Τα παιδιά μεγαλώνουν, μα ο τόπος δεν τα βοηθά να τον αγαπήσουν, έτσι, «κουρσεμένος» και ηττημένος που παραμένει όλα αυτά τα χρόνια. Και δεν έχουμε άλλο τίποτα να κάνουμε από το να περιμένουμε με αγωνία για να δούμε τι θα γίνει τελικά με τους πυρόπληκτους της Ηλείας. Αν και η κυβέρνηση καθησυχάζει ότι σύντομα το νομοσχέδιο έρχεται στη Βουλή, η χρονοτριβή της όλης διαδικασίας είναι ήδη μεγάλη. Για θυμηθείτε, σε λιγότερο από ένα μήνα κλείνει χρόνος από την πληθωρική και (υπέρ το δέον) ηχηρή κυβερνητική παρουσία στην Αρχαία Ολυμπία, όπου ο πρωθυπουργός και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί εξήγγειλαν τις βασικές δέσμες μέτρων για την αποκατάσταση της πυρόπληκτης Ηλείας. Το τόσο μεγάλο διάστημα προπαρασκευής του νομοσχεδίου μας κινεί την περιέργεια. Μα, τι ετοιμάζουν, άραγε; Πολλοί φοβούνται ότι αυτή η παρατεταμένη περίοδος αναμονής μπορεί και να έχει σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπου στα όσα εξαγγέλθηκαν πριν ένα χρόνο στην Αρχαία Ολυμπία, πέφτει «ψαλίδι» ώστε να έρθουν στα μέτρα της δημοσιονομικής κατάστασης που βρίσκεται η χώρα. Κι αν έρθει στη Βουλή το νομοσχέδιο, μέχρι να ψηφιστεί, να γίνει νόμος, να ακολουθήσει όλες αυτές τις πολυδαίδαλες διαδρομές της ελληνικής γραφειοκρατίας, για να πάμε από τα λόγια στις πράξεις, πάλι θα περάσει χρόνος, πάλι το γκρίζο θα πλακώνει τις ψυχές στα καμένα, πάλι οι νέοι θα «τρέφουν» όνειρα φυγής. Τι απομένει; Να ελπίζουμε. Να ελπίζουμε να γίνουν όλα αυτά τα θαυμαστά που εξαγγέλθηκαν πριν «φύγουμε» κι εμείς. Και να μην ξεχνάμε ότι και την ελπίδα μας τη διεκδικούμε με αγώνα…