Του Χρήστου Βορλόκα
«Επιτόπου κατέφθασαν ο τάδε και ο δείνα…», αναφέρει ένα κλασικό ρεπορτάζ καταστροφής. Για να συντονίσουν το έργο… Όπως ο πρώην πρωθυπουργός, όταν ήρθε με το μπουφάν –ενώ έβραζε ο τόπος από τις φωτιές- για να συντονίσει το έργο κατάσβεσης (!) στη δοκιμαζόμενη Ηλεία, το τραγικό καλοκαίρι του 2007. Πώς άραγε, ένας «πορφυρογέννητος» πολιτικός που ασχολείται με εθνικές και διεθνείς υποθέσεις, που έζησε τη ζωή του στα «πούπουλα», θα μπορούσε να κατευθύνει επιχειρησιακά εκείνους που έχουν πρωτογενή σχέση με το δύσκολο αυτό αντικείμενο; Τυπικά, ένας αρχηγός οφείλει να ξέρει, όμως αυτή η παντοδυναμία του αρχηγού -ως αρχέτυπο- τείνει να αλλοτριωθεί από την καταλυτική επιρροή των κάθε λογής συμβούλων.Σήμερα, ένας αρχηγός θα δώσει εκείνες τις εντολές που θα του υποδείξουν οι σύμβουλοί του, εμμέσως, δηλαδή, κουμάντο κάνουν οι σύμβουλοι.Ας πάμε, όμως, στο Βαρθολομιό. Θυμάμαι, ένα ρεπορτάζ που είχα κάνει για λογαριασμό κάποιας τοπικής εφημερίδας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Πλημμύρες στο Βαρθολομιό και κοντά στο γήπεδο, μια οικογένεια είχε βγει στο δρόμο ξημερώματα, καθώς το σπίτι είχε πλημμυρίσει. Τα παιδάκια δεν πρόλαβαν ούτε τα παντελονάκια τους να φορέσουν! Τουρτούριζαν από το κρύο και την υγρασία.Μετά, ήρθαν οι «επί τόπου». Με γαλότσες και αδιάβροχα. Ξέρετε, η «επί τόπου» στιλιστική πρόταση επιβάλλει και το ανάλογο dress code, ανάλογα με την περίπτωση. Μπουφάν ο πρωθυπουργός στις φωτιές, γαλότσες και αδιάβροχα οι «επί τόπου» στις πλημμύρες, πλαστικό κράνος στην επιθεώρηση των έργων. Έτσι, για να υπάρχει η αίσθηση ότι κι αυτοί πασκίζουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση…Από εκείνες τις πλημμύρες στο Βαρθολομιό, πέρασαν τουλάχιστο δεκαπέντε χρόνια. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, παρά τις υποσχέσεις των τότε «επί τόπου» ότι θα… θα… θα… Το Βαρθολομιό εξακολουθεί να πλημμυρίζει με την παραμικρή βροχή. Άραγε, πότε θα αντιμετωπιστεί μια για πάντα αυτό το μεγάλο πρόβλημα;Δεν είναι καθόλου δύσκολο, με την διαιώνιση αυτής της κατάστασης, να δούμε κάποια στιγμή και μια ανθρώπινη τραγωδία, όσο η μέριμνα για τη λύση του προβλήματος «πνίγεται», μόλις υποχωρήσουν τα νερά της πλημμύρας. Όσο το πρόβλημα ξεχνιέται, μετά την επίσκεψη των «επί τόπου», τόσο θα γιγαντώνεται ο κίνδυνος αυτό να υποτροπιάσει. Και όταν συμβεί μια τραγωδία, τότε θα ζητηθούν ευθύνες και οι ευθύνες είναι διαχρονικές.Τώρα λοιπόν που βγάλατε τις γαλότσες και τα αδιάβροχα, ας καθίσετε με αίσθημα ευθύνης να σχεδιάσετε τις λύσεις που απαιτούνται ώστε να πάψει το Βαρθολομιό, η Γαστούνη, η Κυλλήνη, η Βάρδα να ζουν επικίνδυνες, όσο και τριτοκοσμικές καταστάσεις κάθε φθινόπωρο. Αυτό είναι το καθήκον, αυτό είναι το χρέος της Πολιτείας…