Του Χρήστου Βορλόκα
Το λογικότατο επιχείρημα ματαίωσης ενός τέτοιου έργου δεν είναι άλλο από τον «Καλλικράτη». Η νέα δομή της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης καταργεί ουσιαστικά τα σύνορα των νομών, καθώς οι διοικητικές περιφέρειες μεγαλώνουν και οι έδρες τους καθίστανται ως τα νέα μητροπολιτικά κέντρα με τάσεις μάλιστα υδροκεφαλισμού. Τουτέστιν, Πάτρα ίσον το κέντρο της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, η αφετηρία κάθε αναπτυξιακής υποδομής.
Είναι λοιπόν δυνατό η κεντρική διοίκηση να επιτρέψει μέσα σε μια διοικητική περιφέρεια να λειτουργήσουν δύο πολιτικά αεροδρόμια, ένα στην Πάτρα κι ένα λίγο παρακάτω; Αδύνατον. Μα και στην Έση της Γερμανίας, το (ομόσπονδο) κρατίδιο με πρωτεύουσα (έδρα) την Φρανκφούρτη, πληθυσμό έξι εκατομμύρια ανθρώπους και έκταση όση ολόκληρη η ηπειρωτική Ελλάδα, ένα πολιτικό αεροδρόμιο λειτουργεί! Όσοι επιμένουν να προσδοκούν αεροδρόμιο στην Ανδραβίδα, ας έχουν υπόψη τους και τούτο: Η πρωτόγνωρη και απρόβλεπτη, στην εξέλιξή της, οικονομική κρίση που «μαστιγώνει» αλύπητα τη χώρα τον τελευταίο κυρίως χρόνο, δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Ποιος υπουργός θα υπογράψει να φύγουν τριάντα τόσα εκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό κορβανά, έτσι, για ένα καπρίτσιο; Διότι, έτσι όπως εξελίχθηκε το ζήτημα του αεροδρομίου της Ανδραβίδας, για καπρίτσιο πρόκειται. «Εχει η Αχαΐα, θέλουμε και στην Ηλεία, κόφτε το λαιμό σας…». Τώρα όμως που Αχαΐα και Ηλεία είναι ένα, πώς θα στηρίξουμε αυτό το επιχείρημα;
Βέβαια, η πολιτική, πολυσχιδής και πανούργα, μπόρεσε για δεκαετίες να ντριπλάρει τους Ηλείους και να φτάσουμε με δεσμεύσεις και «δημοπρατήσεις» μέχρις εδώ, στον «Καλλικράτη», ένα θεσμικό «όπλο» κατά του τοπικισμού ικανό να συντρίψει και το αίτημα δημιουργίας πολιτικού αεροδρομίου στην Ανδραβίδα. Αεροδρόμιο, λοιπόν, υπάρχει στην Περιφέρειά μας, αυτό του Αράξου. Δεν χρειάζεται δεύτερο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτός ο λαός που κατοικεί στην γεωγραφική ενότητα της Ηλείας, επαρχία σε λίγο της Πάτρας, ας πάψει να κυνηγά τις χίμαιρες που του λανσάρουν διάφοροι εφήμεροι «εργολάβοι» μεγάλων ιδεών. Εκτός κι αν θέλει να χειραγωγείται από επίδοξους «σωτήρες» για μια ζωή.