Του Σπύρου Σιδέρη
Στην Ηλεία ο Πύργος και η Αμαλιάδα μπροστάρηδες. Η σιωπή άρχισε να ακούγεται δυνατά. Το όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Από κει που δεν το περιμέναμε ξαφνικά σηκωθήκαμε από την επανάσταση του καναπέ.
Λέγαν μέχρι πριν λίγο καιρό ότι χάσαμε το φιλότιμο μας. Κι όμως ένα πανό στην Ισπανία στάθηκε η αφορμή για να θυμηθούνε οι παλαιότεροι και να μάθουν οι πιο νέοι πως χτίζεται η δημοκρατία. Πως κερδίζεται η ζωή. Όχι με επιδοτήσεις πάντως και δανεικά. Η ζωή είναι δική μας, δεν μας την δάνεισε κανείς δεν την δανείζουμε ούτε την χαρίζουμε σε κανέναν.
Ξυπνήσαμε από την μιζέρια, τον ωχαδελφισμό, την υποτέλεια σε κόμματα και εξουσίες. Αντιστεκόμαστε στην Αργεντινοποίηση της πατρίδας μας. Διεκδικούμε μ’ έναν πρωτόγνωρο τρόπο το δικαίωμα στη ζωή και στο αύριο.
Κι επειδή ο Ηλείος ξέρει να διεκδικεί και να ζει την ζωή, αντικαθιστά το κλαρίνο και το νταούλι, με την κατσαρόλα και την κουτάλα. Όχι εκείνη την κουτάλα την χρυσή που χρησιμοποίησαν αυτοί που μας έφεραν εδώ, αλλά εκείνη την κουτάλα την ξύλινη ή την σιδερένια που έμαθε μόνο να μοιράζει στα ίσα το φαΐ απ’ το τσουκάλι, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Κι ο ήχος αυτών των οργάνων φτερουγίζει την καρδιά, αναγαλλιάζει την ψυχή και δίνει την δύναμη στα πόδια να χορέψουν το δικό τους λεβέντικο τσάμικο. Το τσάμικο της λευτεριάς από όλα αυτά που μας κρατούσαν εγκλωβισμένους σε δρόμους που κάποιοι άλλοι διάλεξαν για μας.
Ξυπνήσαμε κι απολαμβάνουμε την ανατολή μιας νέας μέρας. Θυμηθήκαμε τον διπλανό, τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή που μέχρι τώρα τις περισσότερες φορές βλέπαμε σαν ανταγωνιστή κι όχι σαν σύμμαχο στο ταξίδι της ζωής. Ξανάγιναν οι παρέες κι άρχισαν πάλι οι κουβέντες. Κι όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιώργης στο άρθρο του «Στη δικιά μου την πλατεία κάθονται μαζί άνθρωποι που κάποτε τους χώριζαν εκλογικά κέντρα και συμβουλές του είδους "τήρα μην μιλήσεις με δαύτον, είναι από τους άλλους, θα εκτεθείς».
Ξυπνήσαμε;
Όχι όλοι, απ’ ότι φαίνεται από αυτά που συμβαίνουν με τους πολιτικάντηδες του τόπου. Και τους ονομάζω πολιτικάντηδες γιατί για να γίνουν πολιτικοί θέλουν δουλειά πολλή. Πολιτικός είναι αυτός που χαράζει πολιτική για τους πολίτες. Αυτοί χαράζουν πολιτική για την πάρτη τους και για τα κόμματα τους. Κι αυτό φαίνεται από όσα διαβάζω και πληροφορούμε από το iliatora, για το τι συμβαίνει στα δημοτικά συμβούλια σε αρκετούς δήμους της Ηλείας, για τον εύκολο λαϊκισμό παραγοντίσκων της πολιτικής και την απάθεια τους στα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Εμείς πάντως ξυπνήσαμε. Να μην κοιμηθούμε ξανά.
ΥΓ: «Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη» έλεγε η γιαγιά μου η Αθηνιά. Κι είχε για άλλη μια φορά δίκιο.