της Δόμνας Μπαρούνη
Οι παλαίμαχοι θυμούνται τα νιάτα τους και οι νέοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι κι ότι παίζουν σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Σε αυτά τα παιχνίδια δεν μετράει ποιος κερδίζει και ποιος βάζει περισσότερα γκολ, αφού το θέαμα που προσφέρουν οι ποδοσφαιριστές, παλιοί και νέοι, είναι πολύ καλό και ο κόσμος καμαρώνει για τις ομάδες που παρατάσσονται στο γήπεδο. Η ουσία είναι μια... μπορούν οι νέοι να συναγωνιστούν την εμπειρία και την ποδοσφαιρική γνώση των παλιών; Όχι βέβαια, σε καμία περίπτωση.
Όσο και να εκσυγχρονιστεί το ποδόσφαιρο, κανένας δεν θα μπορέσει να αλλάξει το “κατεστημένο” του ποδοσφαίρου... η “στρογγυλή θεά” κάνει τα παιχνίδια της και ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει συναγωνισμός, αυτά τα παιχνίδια γίνονται καλύτερα και προσφέρουν ένα θέαμα διαφορετικό.
Κανένας απ’ αυτούς τους παίκτες που παίζουν μπάλα αυτές τις μέρες για να κρατήσουν το έθιμο, δεν θέτει στόχους νίκης και πρωταθλητισμού, απλά κάνουν όλοι το κέφι τους και περνάνε λίγες ώρες ευχαρίστησης, ενώ παράλληλα θυμούνται τα νιάτα τους και τα ματς που έπαιζαν για να “σώσουν” την ομάδα του χωριού τους απ’ τον υποβιβασμό ή για να καταφέρουν να την ανεβάσουν στην ανώτερη κατηγορία!
Τότε το ποδόσφαιρο ήταν απλό, τώρα έχει γίνει σύγχρονο και γι’ αυτό δεν υπάρχει πολλές φορές ουσία σε πρωταθλήματα που ξέρεις τους νικητές! Το σύγχρονο ποδόσφαιρο κάποιοι το μεταφράζουν όπως επιθυμούν... άλλοι πιστεύουν ότι σημαίνει να είναι πιο γρήγορο (με γρήγορες πάσες), άλλοι θεωρούν ότι πρέπει να γίνονται πολλές αλλαγές στην τακτική κι όταν συμβεί αυτό να υπάρχει αντίστοιχα επιθετικό ή αμυντικό αποτέλεσμα.
Το θέμα είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν το ποδόσφαιρο θα συνεχίζει να θεωρείται ο βασιλιάς των σπορ... αρκεί βέβαια οι αλλαγές που γίνονται για την αναβάθμιση του, να μην γυρίσουν μπούμερανγκ και το καταστρέψουν, δίχως να το καταλάβουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι αθλητές – οπαδοί – παράγοντες.