... ήταν διάσπαρτα στην επικράτεια θα κλείσουν και μαζί θα κλείσει και η πόρτα των ονείρων δεκάδων χιλιάδων οικογενειών, που θέλησαν να παραμείνουν στα χωριά τους.
του Σπύρου Σιδέρη
Η επιχειρηματολογία είναι εύκολη και για τους πολέμιους αλλά και για τους εμπνευστές της συγχώνευσης των σχολείων. Όμως η ζωή δεν φτιάχνεται με επιχειρήματα. Την ζωή την ζεις. Και την ζεις εκεί που έχεις επιλέξει να την ζήσεις.
Την σχολική χρονιά 1971-72, λόγω της εργασίας του πατέρα μου, άλλαξα στη μέση της χρονιάς σχολείο. Κι από το πειραματικό και πρότυπο σχολείο της Δράμας, βρέθηκα στο διθέσιο δημοτικό του Κλινδιά. Ακόμα θυμάμαι τις μέρες εκείνες όχι μόνο με νοσταλγία αλλά και με ευχαριστίες προς τους δασκάλους μου, ένα ζευγάρι από την Κρήτη, που έδιναν τα πάντα στις δυο τάξεις χωροταξικά αλλά έξι ηλικιακά. Έμαθα πράγματα που δεν θα μάθαινα ποτέ σε μια, όχι μόνο μεγαλούπολη, αλλά και μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως η Δράμα, που πήγαινα σχολείο πριν.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήρθα σε επαφή με τη φύση. Βίωσα τις εικόνες που ήταν αποτυπωμένες στις σελίδες των βιβλίων. Είδα τις γνώσεις στην πραγματικότητα μέσα από τις εναλλαγές της φύσης. Και το πιο σημαντικό αγάπησα τον τόπο της καταγωγής μου και τους ανθρώπους του. Πήρα βάσεις και σταθερές που με ακολούθησαν και με ακολουθούν ακόμα στη ζωή.
Ίσως κάποιος πει ότι βλέπω τα ζητήματα συναισθηματικά. Ναι τα βλέπω. Έτσι θέλω να είναι η ζωή μου. Γεμάτη συναισθήματα απέναντι σε ανθρώπους αλλά και τόπους. Να κρατώ τους δεσμούς χωρίς να γίνονται δεσμά. Να επιλέγω κι όχι να επιλέγουν για μένα οι άλλοι. Ναι θέλω να παραμείνει ανοιχτό το σχολείο στο Κλινδιά έστω και μ’ έναν μαθητή. Γιατί θέλω το χωριό μου να παραμείνει κατοικήσιμο κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν υπάρχει συνέχεια, υπάρχουν παιδιά που με το γέλιο τους και τα όνειρα τους θα κρατήσουν τον κόσμο στα χωριά του.
Δεν θέλω τέρατα σχολικές μονάδες, δεν θέλω μετακινήσεις και μετοικήσεις εξ’ ανάγκης για το μέλλον των παιδιών μου. Δεν θέλω να απαξιώνεται ο τόπος μου. Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι ότι μπορώ να ζήσω και να προκόψω στο σπίτι μου.
Βίωσα την μετακίνηση για περίπου τρεις μήνες με τρένο καθημερινά για να πάω σχολείο, σε ηλικία 16 ετών. Μεγάλος για να μου δημιουργήσει προβλήματα. Κι όμως είναι από τα σχολικά χρόνια που δεν θυμάμαι ή δεν θέλω να θυμάμαι. Για φανταστείτε μικρά παιδιά να παίρνουν το λεωφορείο και να πηγαίνουν σε έναν άλλο τόπο καθημερινά επί 6 ή 9 ή 12 χρόνια. Τι να αγαπήσουν αυτά τα παιδιά; Το σχολείο, τον τόπο τους ή τους γονείς τους που τους αναγκάζει να ξενιτεύονται σ’ αυτή την ηλικία. Δυστυχώς για αυτά κι ευτυχώς για τους κυβερνώντες, δεν ξέρουν τι σημαίνει κράτος, δημόσια εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες στην γνώση. Κι όταν θα το μάθουν θα είναι αργά γι αυτά και για τους γενέθλιους τόπους τους.
Οι τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει να αφήσουν να περάσει αυτή η λογική της ερήμωσης κι απαξίωσης. Πρέπει να δράσουν συντονισμένα και μεθοδικά για να παραμείνουν ανοιχτά όλα τα σχολεία. Για κάθε σχολείο που κλείνει ανοίγει μια φυλακή. Κι αν δεν είναι η φυλακή για τους παρανομούντες, είναι η φυλακή των ονείρων μας.
Υ.Γ: Και για να εξοικονομηθούν περισσότερα χρήματα προτείνω και συγχώνευση νεκροταφείων για να περικόψουμε και παπάδες. Πολλοί έγιναν κι αυτοί! Συγχώρα με Θεέ μου...