Του Χρήστου Βορλόκα
...να καλύψω, άφησα αυτή την υποχρέωση για αργότερα. Τώρα που ήρθε η ώρα να γράψω, προσεγγίζοντας το δύσκολο αυτό θέμα, το πρώτο που έρχεται στο μυαλό είναι ο μεγάλος αδερφός μου που είναι αστυνομικός. Κι όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, διώχνω αμέσως από το μυαλό μου την πιθανή εκδοχή της «κακιάς στιγμής» που θα μπορούσε να σκιάσει τη ζωή μας. Τι κρίμα που οι συγγενείς των δύο νεκρών παλικαριών δεν έχουν αυτό το ελάχιστο προνόμιο να προσεγγίζουν την απώλεια ως πιθανότητα και όχι ως σκληρή πραγματικότητα…Δυστυχώς, η κοινωνία δεν αντιδρά στον άδικο θάνατο κάποιων αστυνομικών με τα ίδια αντανακλαστικά που μπορεί να έχει αντιδράσει στον θάνατο κάποιων διαδηλωτών από πυρά αστυνομικών. Ίσως επειδή στις συνειδήσεις μας ο αστυνομικός είναι ο ένοπλος, ο έχων την θέση ισχύος, ο εντολοδόχος της καταστολής, σε αντίθεση με τον διαδηλωτή, που ευρισκόμενος σε θέση άμυνας, άοπλος και ενδεδυμένος με τον «μανδύα» του επαναστάτη, συγκεντρώνει ευκολότερα τις συμπάθειες των πολιτών. Και όλοι οι λαοί κάπως έτσι προσεγγίζουν το ζήτημα αυτό.Είναι αλήθεια ότι το επάγγελμα του αστυνομικού δεν είναι από εκείνα που γοητεύουν τους πολίτες. Κάθε άλλο. Ιδίως στους νέους ανθρώπους, θα έλεγε κανείς ότι το επάγγελμα αυτό μοιάζει αποκρουστικό, απρόσιτο, αδιάφορο σαν επαγγελματική επιλογή. Οι αστυνομικοί είναι «οι κακοί», οι βίαιοι, οι καταστολείς. Είναι τα εκτελεστικά όργανα της εξουσίας, οι «μηχανές» ελέγχου των μαζών, οι έμμεσοι αντίπαλοι στους λαϊκούς αγώνες. Είναι οι ενοχλητικοί που σε προτρέπουν πάντα να κινείσαι μέσα στα πλαίσια του Νόμου, που ελέγχουν, απαιτούν, στηλιτεύουν, ενίοτε με κάποιον άκρατο αυταρχισμό -που ενοχλεί, είναι η αλήθεια.Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί μια κοινωνία χωρίς την έννομη τάξη. Κανείς ακόμη δεν μπορεί να ανεχθεί την παρανομία που θεριεύει το τελευταίο διάστημα με μια άνευ προηγουμένου έκρηξη της παραβατικότητας στη χώρα μας. Όλοι, πλην ελαχίστων που έχουν μια κοσμοαντίληψη αναρχική, συμφωνούν ότι χρειάζεται η Αστυνομία. Εκείνο που λείπει είναι η «χρυσή τομή», η «συνταγή» ώστε ο αστυνομικός να έρθει πιο κοντά στον πολίτη, να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα που άδικα δημιουργήθηκε μέσα από κάποιες άτυχες ίσως και σκόπιμες καταστάσεις του παρελθόντος.
Σίγουρα, ο αστυνομικός δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει ελκυστικός και προσιτός, όσο θα ήθελαν και οι πιο απαιτητικοί πολίτες. Όμως, περιθώρια προσέγγισης υπάρχουν. Αν εξέλιπαν φαινόμενα αστυνομικής βίας τύπου «ζαρντινιέρας», αν βελτιώνονταν οι κώδικες συμπεριφοράς, αν υποχωρούσε ο αυταρχισμός και η αυθαιρεσία σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα και να «χτιζόταν» μια νέα σχέση εμπιστοσύνης από την κοινωνία. Ίσως αυτά να ακούγονται αδιάφορα στις στιγμές πένθους και άφατου πόνου για τον χαμό των δύο αστυνομικών, όμως είναι πιο σκληρό να βλέπουμε μια κοινωνία σχεδόν απαθή και «ψυχρή» απέναντι σ’ ένα τόσο τραγικό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα παιδιά έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για μια κοινωνία με ασφάλεια και προστασία από την εγκληματικότητα. Μακάρι όμως το αίμα των παιδιών αυτών να «ποτίσει» το δέντρο της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στην Αστυνομία και να οδηγήσει σε μια νέα εποχή όπου ο πολίτης να νοιάζεται κι αυτός για την σωματική ακεραιότητα εκείνων που τον προστατεύουν. Κάτι τέτοιο, θα ήταν ο καλύτερος φόρος τιμής στη μνήμη τους και στη μνήμη όσων ένστολων έπεσαν θύματα την ώρα του καθήκοντος.