Αλλά… τι κάθομαι και γράφω… Ποιος δεν ήξερε τον «Κράχτη» (Σταματόπουλος, στο επίθετο)! Ποιο παιδί δεν λαχταρούσε να «πατήσει» τα δεκαοχτώ και να δρασκελίσει το κατώφλι του διώροφου νεοκλασικού, πάνω απ’ το πρακτορείο εφημερίδων, να μπει στον μαγικό κόσμο εκείνου που κάποιοι ονομάζουν «τεχνική ψυχαγωγία». Λιγομίλητος, μετρημένος, σοβαρός, ποτέ δεν ξεχνούσε να ρωτά τι κάνει ο Γιώργος, ο Μάκης, ο Φώτης, παιδιά που πέρασαν από τα μπιλιάρδα του και μόλις άνοιξαν τα «φτερά» τους, πέταξαν μακριά απ’ τον Πύργο, ακολουθώντας δρόμους κοινωνικής καταξίωσης. Κι όταν το Nintendo και το Playstation εκπόρθησαν τα ποδοσφαιράκια από τη διασκέδαση των εφήβων, ο Νίκος ο «Κράχτης» αποσύρθηκε το ίδιο διακριτικά και αθόρυβα από τον χώρο. Όμως, αρκούσε μια βόλτα του στην πλατεία για να καταλάβει ότι τα χρόνια στο σφαιριστήριο δεν πήγαν στράφι. Κάθε βήμα του και μια χειραψία, με τα «παιδιά» του, μεσήλικες πια οι περισσότεροι, επιστήμονες, αιρετοί, επιφανείς και μη.Σαραντάρηδες, πενηντάρηδες κι εξηντάρηδες πλέον, οι νέοι εκείνων των εποχών, όλοι έχουν καρφιτσωμένη στην καρδιά τους την ευγενική φυσιογνωμία του Νίκου. Του Νίκου του «Κράχτη» που προχτές «έφυγε» κι αυτός, κλείνοντας οριστικά την εποχή όπου μ’ ένα διφραγκάκι απολάμβανες πραγματικό παιχνίδι, όχι εικονικό.Καλό σου ταξίδι Νίκο…
Χ.Β.