Όμως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι τα αγάλματα γνωρίζουν το μένος κάποιων ατόμων που εναντιώνονται στα σύμβολα εξουσίας, επομένως, είναι δύσκολο να… είσαι άγαλμα σε τέτοιους καιρούς. Ίσως αν η εξουσία μεταλλασσόταν σε κάτι αποδεκτό, αν γινόταν δηλαδή να αποκατασταθεί, έστω εν μέρει, η σχέση εμπιστοσύνης πολιτών και εξουσίας, τα πράγματα να ήταν κάπως καλύτερα.
Μέχρι τότε οι νύχτες θα τρέφουν τις ορέξεις των ατόμων που αντιδρούν με τον τρόπο αυτό. Και, όπως είδαμε, το βιαστικό πέταγμα ενός κουτιού μπογιάς έδωσε τη θέση του στην «εικαστική» παρέμβαση, πράγμα που σημαίνει ότι ο άλλος κάθεται άνετα για κάμποση ώρα και ζωγραφίζει το άγαλμα, βέβαιος πιθανότατα ότι δεν θα τον αντιληφθεί κανείς…